ΥΜΕΤ

Στην εσχατιά των αλυκών

κάποια μάτσο κραμπς

προστάτες διαρκείας

κάνουν μπαρότσαρκα

στις γλίστρες των σαλιγκαριών.

Το πλατάγισμα αυτών των καβουριών

θυμίζει χτύπο τατουάζ με βρύα.

Αυτόγραφο χιπ χοπ σε έναν πύργο

Θα είναι από έλλειψη λύτρωσης αν κάθετα θαφτώ

στο ψηλότερο πάτωμα του Νου θα κατοικώ

ενός πύργου στοιχειωμένου με αναμνήσεις

που ποντάρουν στον λαβύρινθο του εγώ.

Θα 'ναι από μόδα που ξυπνώ

με δόντια σφιγμένα, που παραμιλώ

τα βαριά παραθυρόφυλλα σφραγίζω

βάζοντας τη γλώσσα στην τρύπα του φονιά

σαν πελώρια κλειδαριά,

έτοιμη να ρίξω νερό ζεματιστό

μήπως η έσχατη ανάγκη της αλήθειας αναρριχηθεί

πάνω στους κόμπους που έδενε

καθώς κατάπινα φόβο αυτοβιογραφικό.

Asphodeline lutea

 

Βαπτίστηκες στην κίτρινη βροχή

καταμεσής τον Αύγουστο

ξυπόλητος κολλάς αφίσες ανάμεσα

σε δαίδαλους από νεκρολούλουδα

αναζητώντας τον μίτο στους παράλληλους

που οδηγούν στους Γαμηλιώνες του Νότου

φτιάχνοντας κόμπους σε αυτόχειρα φουλάρια

αναγγέλλοντας ποινές, φανερώνοντας κρυφά χαρτιά,

στους τίτλους που έφθειρες

χωρίς τη θέλησή τους σε παλιά ποιήματα

ξορκίζοντας τις αρματωσιές των ασφόδελων

που έβαψαν με ώχρα τα πόδια σου.

(Στον Λευτέρη)

Μνήμη

Έτσι κι αλλιώς, κανένας μας δεν ζει για πάντα.

Η μνήμη δεν αναζητά ευθύνες

σε τσαπατσούλικα ιδεογράμματα

λίθινων φυλαχτών, ούτε περιπλέκει το μέλλον.

Μια κατά λέξη μετάφραση αναζητάμε  όσοι

φιλοξενούμαστε σε παροντικό χρόνο

μήπως και ξεκαθαρίσουμε το παράδοξο του θανάτου.

Για μας τους εναπομείναντες, η μνήμη, 

με αφορμή την απώλειά μας

χωρίς ίχνος από το ανήθικο κάποιου μυστηρίου

θα αναγνωρίζει δυο γυμνές ημερομηνίες,

της Αρχής και του Τέλους

στις κεφαλαιογράμματες επιγραφές νεκρολογίας.

Ίχνη

Στα ίδια μονοπάτια θα βαδίσω και

κάθε μέρα θα βαθαίνω τα ίδια ίχνη.

Έχουν ειπωθεί όσες λέξεις λέγονται.

Mόνον όσα γράφονται στους τοίχους
ζητούν επαναστάτες.

Ούτε πόλεμο, ούτε άνωθεν ειρήνη θέλω,

λέω να μείνω η γάτα

που εμποδίζει τα πόδια σου.